افزایش ثروت مبتنی بر افزایش کارایی و بهره‌وری از مهمترین و قدیمی‌ترین اهداف هر سازمان و ابرسازمانی است. امروزه با وجود پیچیدگی‌های دنیا اقتصاد، علم و جامعه تنها چیزی که ثابت است، تغییر کردن است. به عبارت بهتر، امروزه حرکت به سوی نوآوری پیوسته یک مزیت نیست بلکه یک الزام بنیادی است. مطالعات نشان داده است که بیش از 50 درصد 500 شرکت برتر دنیا در سال 2000 پس از 20 سال ادغام، خریده و یا ورشکست شده‌اند. این نشان می‌دهد که نوآوری نکردن در این روزگار، احتمال شکست و از دست دادن منابع را بسیار بالا می‌برد. اما سوال اصلی این است که یک سازمان و یا حتی یک ابرسازمان چگونه می‌تواند نوآوری اثر بخش را در خود بالا ببرد و در میدان رقابت با رقبا مانا باشد و رشد کند. تجربه جهانی و همچنین تجربه ایران نشان داده است که مهمترین راهکار موفقیت در نوآوری، نوآوری باز و توسعه زیست‌بوم اطراف شرکت‌های بزرگ با همکاری شرکت‌های دانش‌بنیان و استارتاپی است. مقوله نوآوری باز و زیست‌بوم شرکتی شرکت‌های بزرگ در کنار هم، توجه به ایجاد نهادهای مبتنی بر توسعه نوآوری و فناوری را در ابرسازمان‌ها و شرکت‌های بزرگ بسیار زیاد کرده است. به طوری که رویکرد کنونی به این مقوله ایجاد پارک‌ها و پردیس‌های علمی و فناوری توسط بخش خصوصی و وزارت‌خانه‌های تقاضا محور است. این رویکرد باعث شده است که موارد بسیار جالب توجهی در قانون جهش تولید دانش‌بنیان برای استفاده از نوآوری و ایجاد این گونه ساختارها گنجانده شود. این موارد به همراه سایر قوانین موجود برای پارک‌های علم و فناوری (از جمله منطقه آزاد بودن و …) باعث گردیده است که بتوان گفت یک پارک علم و فناوری و یا ایجاد یک پردیس مشترک علم و فناوری، افزون بر مولد سازی دارایی افزایش بهروری اقتصادی از دارایی‌ها به ویژه دارایی‌های نامشهود، نقش بسزایی در ایجاد زیست‌بوم نوآوری شرکت‌ها برای هلدینگ‌های بزرگ یا ابرسازمان‌ها بازی می‌کند. همچنین وجود یک پردیس علم و فناوری می‌تواند سرمایه گذاری در حوزه نوآوری بر پایه توسعه شرکت‌های دانش‌بنیان را تسهیل کند که به نظر می‌رسد می‌تواند تضمینی برای رشد سریع نهادهای سرمایه‌گذاری شرکت محور باشد.
Menu